Kinestetyk w szkole
Bałagan w pokoju, milion myśli, którymi chce się z Tobą podzielić, gaduła, ale jednocześnie ma problem z wysłowieniem się i koncentracją. Jedynka za jedynką w szkole za wieczny brak pracy domowej, ale jednocześnie bardzo zdolny, ciekawy świata, pełen pomysłów człowiek.
Odnosisz wrażenie, że piszę o Twoim dziecku?
To kinestetyk, czyli osoba, która uczy się poprzez działanie, ruch, samodzielne doświadczanie i badanie świata. Nawet sprawdzanie jego wiedzy powinno odbywać się poprzez działanie i ruch, a nie eseje i kilkustronicowe testy, co jest powszechne we współczesnych szkołach.
Jak mu pomóc funkcjonować nie tylko w domu, ale przede wszystkim w szkole?
Nie wiesz co robić? Spróbuj zrozumieć swoje dziecko, szukaj pomocy i pomóż mu robiąc następujące kroki:
- Obserwuj swoje dziecko i rozmawiaj z nim o jego trudnościach. Zwłaszcza starsze dzieci ciągle krytykowane przez swoje zachowanie mogą mieć zaniżoną samoocenę. Uświadom dziecko, że jego zachowanie nie jest czymś złym tylko musi wypracować sobie pewne metody nauki, podobnie jak inne dzieci WZROKOWCY uczą się np. poprzez obrazki – muszą coś zobaczyć żeby zapamiętać, dotykowcy – dotknąć, słuchowcy – usłyszeć, a kinestetycy coś zrobić. Jeśli będziesz szczery względem swojej pociechy, będzie wtedy lepiej współpracowała, zamiast się buntować i myśleć, że jest złą córką lub synem.
- Porozmawiaj z psychologiem – doradzi Ci jakie zachowania dziecka należy wspierać i w jaki sposób. Jeśli w szkole nie były przeprowadzone żadne badania psychologiczne pod takim kątem, to pójdź z dzieckiem do psychologa, który je przeprowadzi. Możesz zgłosić się prywatnie lub do Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej. Dowiesz się dokładnie czy Twoje dziecko jest kinestetyko – słuchowcem, kinestetyko – dotykowcem, czy kinestetyko – wzrokowcem, wówczas jeszcze lepiej będziesz mógł mu pomóc.
- Wdrażaj od dziś te metody w domu m.in.
- napiszcie plan dnia (kilka głównych pkt). Przy każdej czynności dziecko codziennie stawia √, ☺ ☼ lub co chce.
PAMIĘTAJ!!!
Każde dziecko czuje się lepiej, jeżeli wie co będzie robić danego dnia tym bardziej kinestetyk, dla którego chaos to rutyna, potrzebuje pomocy w uporządkowaniu rytmu dnia. Aby taki plan był dla dziecka wsparciem ważne jest, aby wykonał go samodzielnie lub przy niewielkiej współpracy rodzica.
- zorganizujcie teczkę na prace domowe oraz koniecznie poinformujcie o niej nauczycieli, którzy też wesprą dziecko (może to być zwykła teczka, ale aby kinestetyk pamiętał o niej np. niech naklei na niej swoje ulubione naklejki lub narysuje coś fajnego od siebie).
Natomiast jeśli praca domowa jest w zeszycie lub ćwiczeniu, porozmawiaj wcześniej z nauczycielami w jaki sposób informują dzieci o pracy domowej i wypracujcie wspólny pomysł na wsparcie dziecka.
PAMIĘTAJ!!!
Nie chodzi o to, aby go wyręczać. Jednak ważna jest współpraca nauczyciela i rodzica poprzez kontrolę ucznia. Jeśli nauczyciel zapisuje pracę domową na tablicy, to dziecko zakreśla zadanie i stronę w ćwiczeniu lub również zapisuje w zeszycie. Czasami dzieci zostawiają część podręczników w szkole, żeby nie obciążać tornistra, więc ważne jest, aby nauczyciel kontrolował czy dziecko zapisało zadanie domowe i czy włożyło do plecaka.
- kup poduszkę ortopedyczną na kręgosłup lub dużą piłkę gimnastyczną – niech siada na niej podczas odrabiania lekcji lub kup rowerek treningowy. Podczas pedałowania lepiej zapamięta materiał.
PAMIĘTAJ!!!
Kinestetyk uczy się poprzez ruch, działanie. Przeciętnie w każdej szkole 90% prac domowych to nudne karty pracy, a tylko 10% to ciekawe projekty, obserwacje, doświadczenia. W takim przypadku, gdzie ręce są zajęte długopisem, alternatywą jest ruch bioder i nóg.
- gestykulacja – ucząc się wiersza lub roli do przedstawienia koniecznie niech gestykuluje, wówczas szybciej zapamięta tekst. Może również wypowiadać na głos to, czego się uczy bądź nawet wyśpiewywać.
PAMIĘTAJ!!!
Dziecko podczas opowiadania o jakiejś sytuacji często wykonuje różne ruchy – w żadnym wypadku nie zabraniaj mu tego.
- daj mu tyle czasu do wypowiedzi, ile faktycznie potrzebuje. Wszystko co dzieje się dookoła np. ruchy, obecność innych osób, włączony telewizor czy zgiełk ulicy, parku, sklepu może bardzo rozpraszać dziecko, dlatego też mówi się, że kinestetycy mają trudności z koncentracją.
PAMIĘTAJ!!!
Poświęć tyle czasu, ile potrzebuje, aby mógł Ci o czymś opowiedzieć. Wiem, że niekiedy trwa to bardzo długo, ale bądź cierpliwy, poświęć mu swoją uwagę, a jeśli jest to tylko możliwe przede wszystkim wyeliminuj zbędne „tło” np. wyłącz telewizor, przejdź do innego pomieszczenia, zamknij drzwi itp.
- wspieraj go w utrzymaniu porządku pamiętając jednocześnie, że bałagan to jego żywioł (opracuj system segregowania różnych rzeczy wspólnie z dzieckiem).
PAMIĘTAJ!!!
W żadnym wypadku nie wyręczaj dziecka w sprzątaniu pokoju. Owszem pomóż mu, ale nie sprzątaj za niego. Wykaż się również cierpliwością. Pogódź się, że pokój Twojego dziecka nigdy nie będzie idealnie posprzątany. Sprzątanie nie jest jego mocną stroną, często coś konstruuje, tworzy nowe rzeczy, lepi, wycina, klei. Porządkujcie więc częściej, a krócej podobnie jak pracę domową. Nie zabraniaj dziecku tworzyć makiet, domów z mega kartonów, czy kolejki górskiej pod sufitem, ale aby nie dopuścić do totalnego bałaganu kontroluj co się tam dzieje!!!
- czytajcie na zmianę po 10 minut lekturę, uczcie się razem np. przygotowując kolację lub konstruując modele.
PAMIĘTAJ!!!
Kinestetyk powinien uczyć się krótko z częstymi przerwami, więc nie męcz swojej pociechy mówiąc „Nie pójdziesz do kolegów na podwórko, dopóki nie skończysz pracy domowej”. Przeciwnie zrób mu przerwę pół godziny na zabawę.
4.Porozmawiaj z nauczycielami – poinformuj ich o sytuacji dziecka, że na lekcji, aby lepiej się skupić i zapamiętać materiał, potrzebuje ruchu np. zrób z balonu i mąki gniotka, czy kup tzw. „sprytną plastelinę”, którą będzie operował podczas lekcji. Kinestetyk potrzebuje po 20 minutach pracy, krótkiej chociaż kilkuminutowej przerwy. Jeśli szkoła – nauczyciele są nastawieni na indywidualne podejście pomogą i wesprą Cię w tych działaniach. Mądrzy nauczyciele zamiast wpisywać kolejną uwagę do dzienniczka za przeszkadzanie na lekcji zmienią metody podawcze na aktywizujące.
SUKCES DZIECKA ZALEŻY TYLKO OD WSPÓŁPRACY Z NAUCZYCIELAMI, DLATEGO:
Drogi rodzicu
Bądź w ścisłym kontakcie z nauczycielami i psychologiem, obserwuj swoje dziecko, szukaj nowych metod, nie krytykuj dziecka tylko motywuj pozytywnie np. poprzez pochwały. Wiem, że irytuje cie wieczny bałagan u niego w pokoju – nie krzycz, nie denerwuj się. Zaproponuj, że posprzątacie razem, ale uzgadniaj z nim co gdzie kładziesz, bo mimo idealnego porządku nasz kochany kinestetyk się nie odnajdzie. Pokaż dziecku, że go rozumiesz i będziesz go wspierać.
Nauczycielu
Słyszysz, wiesz, rozumiesz, mówisz o tym, ale w codzienności nie wdrażasz – PODEJŚCIE INDYWIDUALNE DO DZIECKA. Pamiętaj KINESTETYK TO NIE LENIUCH TO BARDZO ZDOLNE DZIECKO, któremu trzeba trochę pomóc w organizacji życia codziennego. Dostosuj swoje metody pracy do potrzeb dziecka np. jeśli zadajesz pracę domową, to w formie m.in. wywiadu, doświadczenia czy projektu 2–3 osobowego, podsumuj na koniec lekcję w formie krótkich zdań z najważniejszymi treściami bądź aby móc bardziej kontrolować uczniów ustaw ławki w tzw. podkowę. Wówczas bardzo szybko nie tracąc czasu jesteś w stanie skontrolować czy dziecko jest skoncentrowane na lekcji lub czy np. zanotowało pracę domową.
Ponadto ucz poprzez spacery, wycieczki do muzeum na tzw. „Żywe lekcje historii”, do ZOO „Żywe lekcje przyrody”. Organizuj warsztaty np. chemiczne, pokazy projektów dla dzieci z innych klas.
Dyrektorze
Badaj i wdrażaj. Bądź nowoczesnym dyrektorem, który słucha potrzeb swoich uczniów i współpracuje z rodzicami. Psycholodzy, których zatrudniasz pomogą Ci zdiagnozować jacy są Twoi uczniowie. Wspólnie ze swoim zespołem pedagogów wdrażaj zmiany w nauczaniu, kładź nacisk na indywidualne podejście do dziecka, obserwuj nie tylko pracę nauczycieli, ale przede wszystkim zachowania dzieci, bo od tego zależy sukces dziecka i Twój sukces jako pedagoga.
Opracowanie własne na podstawie konsultacji z psychologiem i własnego doświadczenia.
Autor: Barbara Wojnowska
