Strażnicy Uśmiechu

Dorośli pomagają dziecku zmierzyć się z wyzwaniami, prowadząc go na wyższy poziom rozwoju, a jednocześnie chronią go przed doświadczeniami, do których jeszcze nie dorosło;

Dorosły organizuje zajęcia w taki sposób, by dzieci odczuły potrzebę i chęć wymiany swoich doświadczeń pomiędzy sobą, a nie tylko z dorosłym.

Dorosły pytając nie ma z góry ustalonej odpowiedzi, jaką powinien otrzymać od dziecka. Należy położyć akcent na proces odkrywania i poznawania, a nie na wynik. Proces poznawczy następuje poprzez zabawę.

Na nic jednak nie nalega, elastycznie przechodzi między nastawieniem symetrycznym i asymetrycznym, między niesieniem pomocy i wsparcia dziecku, a ośmielaniem i zachęcaniem go do podejmowania działań.

Dorosły komentuje je i stara się podkreślać wszystko to, co jest pozytywne i dobre w każdym z osobna, i to w sposób konkretny (podoba mi się, że zrobiłeś to czy tamto), a nie ogólnie (jesteś dobry).

Brak ocen i krytyki

Dzieci czują się bezpiecznie tylko w otoczeniu, które akceptuje ich uczucia, w którym mogą swobodnie wyrazić swoje dobre lub złe samopoczucie.

Dorosły daje czas, by dzieci mogły je uzewnętrznić (strach, gniew, blokada…). Nie zadaje pytań, nie próbuje negować emocji (nie płacz, to nie ma sensu…). Pomaga dziecku, by zdefiniowało swoje uczucia: (jesteś smutny albo zły…). Wspiera dziecko i dodaje odwagi, by swoją energię wykorzystywało konstruktywnie, by nie raniło siebie, ani innych.

Dorosły uczy dziecko, by panowało nad swoimi słabościami, by cieszyło się swoimi osiągnięciami, by odczuwało dumę z siebie i potrafiło ją wyrazić.

Jest świadomy, że własnym zachowaniem modeluje zachowanie dzieci. Dzieci kształtują swoje zachowanie według wzorców, które dostarczają im dorośli.

To znaczy, że sam jest w stosunku do innych łagodny, spokojny, pozbawiony agresji.

To, że każdy jest jedyny i niepowtarzalny, zaś różnice między nami tylko nas wzbogacają. Najważniejszym zadaniem w wychowaniu dzieci jest pomoc w formowaniu pozytywnego wyobrażenia o sobie, by wytworzyły wiarę w siebie oraz poczucie, że gdy dają coś z siebie innym i przyjmują coś od innych, to jednocześnie wzbogacają siebie nawzajem.